เพาล์ ลังเงอร์ฮันส์ (เยอรมัน: Paul Langerhans; 25 กรกฎาคม ค.ศ. 1847 – 20 มิถุนายน ค.ศ. 1888) เป็นพยาธิแพทย์และนักสรีรวิทยาชาวเยอรมัน เกิดที่กรุงเบอร์ลิน เป็นบุตรของดร. เพาล์ เอากุสท์ แฮร์มันน์ ลังเงอร์ฮันส์ กับอันนา ลูอีเซอ คาโรลีเนอ ลังเงอร์ฮันส์ (นามสกุลเดิม ไคเบิล)[1][2] เรียนที่โรงเรียนเกราเอินโคลสเตอร์ (Grauen Kloster) ก่อนจะเรียนต่อด้านการแพทย์ที่มหาวิทยาลัยเยนา ในปี ค.ศ. 1868 ลังเงอร์ฮันส์วิเคราะห์เซลล์หนังกำพร้าและค้นพบเดนดริติกเซลล์ชนิดหนึ่ง ซึ่งต่อมาเรียกว่า "เซลล์ลังเงอร์ฮันส์" หนึ่งปีต่อมา เขานำเสนอวิทยานิพนธ์เรื่อง "กายวิภาคระดับจุลภาคของตับอ่อน" ซึ่งพูดถึงกลุ่มเซลล์ใส ลังเงอร์ฮันส์สันนิษฐานว่ากลุ่มเซลล์เหล่านี้เป็นต่อมน้ำเหลือง ซึ่งต่อมารู้จักในชื่อ "ไอลิตส์ออฟแลงเงอร์แฮนส์"[3]หลังเรียนจบ ลังเงอร์ฮันส์เดินทางไปซีเรีย ปาเลสไตน์ และจอร์แดนตะวันตกกับนักภูมิศาสตร์ ริชาร์ด คีเพิร์ท แต่กลับมายุโรปในช่วงสงครามฝรั่งเศส-ปรัสเซียและทำงานเป็นหน่วยแพทย์ในฝรั่งเศส ในปี ค.ศ. 1871 รูดอล์ฟ เวียร์โชเสนองานที่มหาวิทยาลัยไฟรบูร์กให้ลังเงอร์ฮันส์ สองปีต่อมา ลังเงอร์ฮันส์ดำรงตำแหน่งศาสตราจารย์ที่นั่น แต่เขาป่วยเป็นวัณโรคจนต้องออกจากงานที่มหาวิทยาลัย ในปี ค.ศ. 1875 ลังเงอร์ฮันส์ย้ายไปรักษาตัวที่เมืองฟุงชาลบนหมู่เกาะมาเดราจนหายเป็นปกติ และกลับมาศึกษาหนอนทะเลและจำแนกสัตว์ไม่มีกระดูกสันหลัง ขณะอยู่ที่เมืองฟุงชาล ลังเงอร์ฮันส์ทำงานเป็นแพทย์รักษาผู้ป่วยวัณโรค เขียนหนังสือท่องเที่ยวหมู่เกาะและศึกษาอุตุนิยมวิทยา[4]ด้านชีวิตส่วนตัว ลังเงอร์ฮันส์แต่งงานกับมาร์กาเรเทอ เอบาร์ทในปี ค.ศ. 1885 ลังเงอร์ฮันส์เสียชีวิตด้วยภาวะมียูเรียในเลือดในปี ค.ศ. 1888[4]